Het fotoboek bij dit blog gaat over de eerste lockdown in 2020. Toen we met zijn allen nog even echt binnen bleven.
Toen heb ik op een nacht besloten, dat ik Amsterdam waar ik 52 jaar heb gewoond, waarvan 40 jaar op de Oostelijke Eilanden, moest verlaten.
Ik heb daarna voor mijn buren een afscheidsboek gemaakt. Zelf zal ik zo ook mijn straatgenoten en goede vrienden blijven herinneren.
https://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken?widgetId=afb5d0b5-0902-46e6-b909-fd817753c57a
Als iemand mij een jaar geleden zou zeggen dat ik Amsterdam uit zou gaan, had ik die persoon hard uitgelachen. Ik was er van overtuigd dat ik tot mijn dood zou blijven wonen in mijn fijne buurt.
De beschrijving hieronder van de Oostelijke Eilanden is heftig en niet negatief bedoeld. Als je er midden in zit met de dagelijkse contacten besef je niet wat je allemaal mee maakt. Van een afstand bekeken ziet het er best heftig uit.
Toen ik op Wittenburg kwam wonen, was het een onopvallende nieuwbouwbuurt bijna geheel sociale woningbouw. Onderdeel van stadsdeel Centrum, maar achteraf gelegen tegen de spoorbaan.
Vanaf de hoogte Kadijk verhuisde ik naar het eind van Wittenburg. Mijn dochter kon nog steeds te voet naar de Parelschool en speelde er met haar vriendjes op straat of in de speeltuin. Als achtste groeper hing ze na schooltijd in de voetbalkooi, zoals dat in deze buurt gebruikelijke was. Toen mijn dochter naar de middelbare school ging, fietste zij de buurt uit. Maar ik was er inmiddels geworteld.
Er veranderde veel.
De bedrijven verdwenen uit de stad en achter het spoor werd het Oostelijk Havengebied bebouwd.
Tot dan keken we vanuit Wittenburg ongeveer 4 keer per jaar naar het spektakel op Oostenburg. Daar werden de scheepsmotoren, die in de Storkfabrieken waren geproduceerd op een zeecoaster geladen. Behalve het proefdraaien en het uitladen van de motoren was er van Stork, later Wätselaa, geen teken van leven. Vanuit de RMO- werkplaatsen waar locomotieven werden gemaakt, was overdag wel af en toe het vrolijke gehamer van staal op staal te horen. Totdat om 16.30 de fabriek over het bruggetje leeg stroomde.
Maar ook deze bedrijven verdwenen. Kunstenaars namen het terrein over en na veel inspraakrondes met fantastische ontwerpen kwam er enthousiaste werkgroep die met de woningbouwvereniging en de gemeente een mooie duurzame groene stadswijk ontwerp.
Tussendoor werd het motto van Amsterdam: Amsterdam Dance City of the world.
En waar kan je dat nu beter doen dan op een terrein met lege industrie gebouwen.
Juist: Oostenburg! In 2010 (of 2011 ?) werd Amsterdam Dance Event op Oostenburg gehouden in vier grote leegstaande fabriekshallen.. Nadat de buurt helemaal gek was geworden van vier dagen 24 uur per dag houseritmes vanuit de ruïnes is dit gelukkig het jaar erop door de protesten niet herhaald. Wel werd een vergunning afgegeven om in het Koudgasgebouw een Horeca met dansgelegenheid te starten.
foto’s van FB pagina Roest
De argumenten van de ambtenaren waren dat er rondom alleen water was en geen mensen woonden. Er werd alleen een kaartje van Oostenburg gepresenteerd, terwijl Wittenburg er vlak naast ligt en geluid over water nog versterkt wordt. Er kwam een protestgroep en na protest met jarenlange procedures werden uiteindelijk openluchtevents niet meer toegestaan en was deze horeca alleen in de weekenden open tot 3 uur met een viertal uitzonderingen per jaar tot in ver de vroege uurtjes.
Mijn woning lag daar recht tegen over op dezelfde zandplaat dus mijn hele huis trilde tot 3.30 mee.
Tegelijk met deze massale toeristische attractie ontstond ook een levendige drugshandel op het eind van Wittenburg.
Mijn doodlopende straatje was ‘s nachts het decor voor de meest bizarre taferelen. En omdat ik op het eind van het straatje aan de kade, beneden direct aan de straat woonde, kon ik mij daar niet voor afsluiten. Ook niet voor de verhalen van mijn overburen, die hadden meegemaakt dat mannen met machinegeweren door hun flat renden en een jaar later de slachtoffers van de schietpartij op de speeltuin door hun tuinen zagen aankomen. (Zie blog: https://mariabervoets.wordpress.com/2018/04/04/de-nacht-van-5-op-6-februari-2-45-uur-wonen-in-amsterdam-5-wittenburg-1/ en blog: https://mariabervoets.wordpress.com/2018/04/17/jongensvriendschap-wonen-in-amsterdam-6-wittenburg-2/ )
In de laatste maand dat ik er woonde was ik er getuige van dat een totaal onschuldige jongen van ons eiland door vier agenten in de boeien werd geslagen, omdat er een uur daarvoor achter mijn huis een wapen was gedropt door vier jongens op twee scooters die ik voorbij had zien scheuren.
Op 11 september 2020 om 7 uur dealde deze jongen met ballon in de mond met een kale man met een gesloten busje. Anderhalf uur later was hij nog te lam om weg te rijden.
De handelaren komen van buiten de buurt. Maar jongeren in de buurt met een niet-Nederlandse achtergrond werden gestigmatiseerd. Terwijl veel jongeren door prima ouders met steun van de Pool en de Parelschool het ver gebracht hebben. Meer dan elders hebben kinderen van analfabete ouders op de Oostelijke Eilanden een HBO of een universitaire studie afgerond. Helaas kon soms in deze prachtige gezinnen een jongste kind de verleiding van het snelle geld: pilletjes op de stoep gekocht en voor het vijfvoudige aan de overkant van de vaart verkocht, niet weerstaan. In tegenstelling tot in de andere stadsdelen werd in stadsdeel Centrum geen enkele cent uitgegeven aan jongerenwerk. Zo was er geen begeleiding of bescherming op straat in de buurt.
Het leek jaren alsof niemand geïnteresseerd was in wat er hier gaande was. Dit is goed verwoord door misdaadverslaggever Paul Vugts in het Parool van 25 december 2019:
“De nieuwe generatie criminelen bestaat uit jongens, vaak van Marokkaanse origine, maar ook Surinamers, Antillianen en Nederlandse kaaskoppen, die op jonge leeftijd – vaak via drugs – radicaal overgaan van lichte strafbare feiten naar zware misdaad, zoals liquidaties. Heel gewone jongens, uit lieflijke buurten. Alleen uit de Oostelijke Eilanden zijn al twintig jongens vermoord of lang vastgezet. Dit is een heel belangrijk onderwerp voor een Amsterdamse krant als Het Parool. Als er overdag op straat ineens met kalasjnikovs wordt geschoten en verkeerde mensen door blunders worden doodgeschoten omdat daders in paniek en onder hoge spanning niet zien wat ze doen, valt de journalistieke relevantie niet te ontkennen. Ook daarom verbaast het me dat de aandacht voor Holleeder lang zoveel groter is geweest. ” zie ook blog 37 en 38.
Toen kwam de corona lockdown. Iedereen kwam om te zien hoe rustig Amsterdam is. De politie moest het weekend voor Pasen 2020 mijn straatje ontruimen vanwege de grote aantallen bezoekers en bleef nog weken surveilleren. Mijn stoep was een openbaar strand geworden, waar iedereen uren stond te telefoneren.
Maar de meeste overlast was toch de herrie van vijf maanden durende verbouwing van het pand waar ik door de corona met de eerste maanden nog heel koud weer, in zat opgesloten.
Tegelijkertijd werd er met grote machines geheid en gejekkerd op Oostenburg. Toen de crisis van de jaren ‘80 voorbij was de opdracht voor Oostenburg: robuust en industrieel. Zodoende verijzen daar nu peperdure torens van staal, glas en beton.
Omdat ik voor mijn gezondheid een middagslaapje nodig heb en dit in die herrie onmogelijk was, ging mijn gezondheid was erg achteruit.
Opeens ging op een nacht bij mij de knop om. Hoezeer ik ook verbonden ben met zoveel mensen in deze buurt: ik moest weg. Voor mij voelde het alsof hen in de steek liet. Een buurt met zoveel saamhorigheid en met voortdurende achterstelling door Stadsdeel Centrum en de noodzakelijke strijd tegen de gemeente. Een buurt met zoveel vrienden, die ook bereid waren op mij te letten nu mijn gezondheid minder is.
Aubade door mijn vrienden uit het Vierwindenhuis op mijn verjaardag in augustus 2020
Schouw door de groengroep met de buurtcoördinator op 3 september 2020
Almere bevalt tot nu toe uitstekend. Ik geniet ieder uur van de broodnodige rust. De kleine wandelingetjes, die ik maak zijn hier zijn prachtig. En aan de horizon zie ik dan Amsterdam, waar ik zoveel fijne jaren heb doorgebracht. Ik heb nog steeds een vakantie gevoel. Maar ik hoef hier geen foto’s te nemen want al dat moois is er volgend jaar weer.
https://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken?widgetId=afb5d0b5-0902-46e6-b909-fd817753c57a
Zoals gebruikelijk staan er in dit blog geen foto’s die ook in het boek staan:
Gewone mensen en herinneringen n.a.v. "het nieuws" 