De fototentoonstelling in het Foam, nog te bezichtigen tot 8 november van Ara Güler over Istanbul, deed mij terugdenken aan eigen bezoek aan Istanbul. En hoeveel foto’s heb ik daar wel niet genomen? Natuurlijk is Ara Güler (1928-2018) een fenomenaal goede fotograaf, waar ik niet aan kan tippen. Maar de schoonheid van Istanbul zal ieder treffen.
Ik was er in 1970 met een primitief toestelletje, dat niet goed functioneerde. Van de reizen in 1973 en 1976 heb ik wat vervaagde ingeraamde dia’s die ik zelf heb ingescand, wat ten koste gaat van de scherpte.
De foto’s van de vijf keer dat ik na 2000 in Istanbul was, zijn natuurlijk beter, maar ik wil vertellen hoe het reizen was in de jaren ‘70.
Toeristische kiekjes zijn over de jaren heen bijna hetzelfde gebleven:
Dit plaatje op deze plek wordt nog steeds door veel toeristen genomen.
Dit lijkt meer terug in de tijd, hoewel ik ook foto’s van na 2000 heb met schapen in Istanbul.
Maar de mooie plaatjes vertellen niet wat wij in Istanbul toen meemaakten.
In 1970 was ik er met mijn studievriendin, Manna.
Het doel van onze reis was helemaal niet Istanbul. We gingen een werkkamp doen in Joegoslavië om te ervaren het leven was dit nieuwe socialistische land. Ik had al veel ervaring in werkkampen:
https://mariabervoets.wordpress.com/2018/07/02/40praagse-lente-wonen-in-amsterdam-8-zomers-weg/ Ook in Rusland en Polen. Maar met arbeiderszelfbestuur zou Joegoslavië iets unieks zijn.
Istanbul centrum
Tot onze ellende bleek in Belgrado “de seksuele revolutie” uitgebroken, zoals studenten dat toen noemden. Dat betekende dat we als we ons niet door een man lieten begeleiden, we voortdurend werden betast of in de billen werden geknepen. Ook het werkkamp was niet wat ik me er van had voorgesteld. We waren met ongeveer 50 buitenlanders te midden van honderden scholieren, die verplicht in de zomer op kamp moesten. Het was erg militaristisch en er was ook voor ons buitenlanders verder niets interessants geregeld. Het werk was zinloos, we voelden ons als in een strafkamp.
Het onderkomen was zeer sober. Stapelbedden in barakken met enkele wasbakken. Er stonden een paar douches buiten, waar mannen in hun blote piemel stonden te douchen. Vrouwen werden niet geacht om zich te douchen. Omdat het best wel heet was, gingen Manna en ik in onze bikini onder de douche staan. Dat gaf gelijk een opstootje van woedende mannen, die onze kleren in het water van de douche gooiden.
Wandelend door Istanbul
Toen hebben de volgende ochtend ons uniform keurig opgevouwen en tijdens het vlag hijsen, aan de commandant overhandigd.
We gingen weg.
We staken met een klein motorbootje de Donau over en waren in Roemenië. Daar klonk muziek en was het feest en kregen we de smaak van reizen weer te pakken. We werden overal hartelijk ontvangen. Ik kende een aardig iemand in Sofia, Bulgarije, waar we een tijd logeerden en daarna gingen we verder naar Istanbul.
Vanaf Galata en de overkant.
Helaas was daar “de seksuele revolutie” in het kwadraat. We konden nergens heen zonder een groep mannen rond om ons heen en als ze ons in de billen wilden knijpen, gaven we zonder om te kijken een rake stomp naar achteren.
Dat we ondanks onveilige situaties nog verder door Turkije reisden was doordat we soms ineens door vrouwen werden uitgenodigd. En natuurlijk om oudheden te zien en schoonheid te ervaren.
********************
In 1973 ging in ik naar Istanbul met Arnold. We zetten ons tentje op aan de Zwarte Zee ten noorden van Istanbul met de bedoeling daar te blijven en stapels boeken te lezen die we bij ons hadden.
Maar door het lezen van Herodotus werden we gegrepen door reiskoorts en liften kris kras door Turkije en verder. Toeristen was toen nog geen bekend verschijnsel. Ik kon zonder mannelijke begeleiding geen kant op. Arnold moest overal met me mee. In hotelletjes tot op de WC.
Op het platteland van Turkije was voor de mensen daar, de familie de veilige eenheid. Het dorp kende je, maar mensen van buiten het dorp waren gevaarlijk, je vijand.
Als we stonden te liften werden we ook wel eens met stenen bekogeld. Maar soms werden we in een gezin opgenomen, dat maakte alles weer goed. Hoe anders de cultuur was in Irak lees je in: https://mariabervoets.wordpress.com/2017/08/06/mosul-1973-een-onbezonnen-reis-naar-de-hitte-deel-1-wonen-in-amsterdam-3-zomers-weg/
Van Istanbul in 1973 heb ik alleen dia’s van het varen over de Bosporus.
***********************
In 1976 was ik met Ton, die zijn Deux Chevaux- bestel had omgebouwd als camper. (dit type dus)
Dat gaf ons de hele reis door de Balkan, waarvan Istanbul het einddoel was, enorm veel meer veiligheid, vrijheid en comfort.
Karakoy en de overkant: aan weerskanten van de Galata brug
We zwierven door straten.
En voeren weer over de Bosporus.
De boot diende toen nog om post en goederen te brengen naar de dorpen aan de Aziatische kant van de Bosporus.
Van na 2000 heb ik ook foto’s van Istanbul vanaf of aan het water, maar meer van verschillende wijken. Ik kon tijdens mijn laatste reizen veel vrijer als oudere vrouw alleen rondlopen. Ik heb veel straten gefotografeerd, die nu zijn verdwenen. Istanbul met zijn oude culturen en het prachtige licht zal altijd fotogeniek blijven, maar verandert wel heel snel.
1976: De avond valt.
Je kan de foto’s aanklikken om beter te bekijken…..
Je kan dit fotoboek bekijken om een indruk te krijgen van Istanbul in 2011 en 2014:
https://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken?widgetId=65ea27f1-fbdf-46b2-8105-5b63c0366c8a